hrvatski

Kritika eshatologijskog uma: Problem otuđenja i hrvatska filozofija prakse

Kritika hrvatske filozofije prakse fokusirana je na dva momenta. Prvi se odnosi na normativistički određenu ljudsku bit i narav, a drugi na razotuđenog čovjeka i razotuđenu autentičnu ljudsku zajednicu čije se ozbiljenje postavlja kao cilj, odnosno kao postulirani rezultat revolucionarnog mišljenja i djelovanja. Glavni nedostatak hrvatske filozofije prakse nalazi se u prevladavajućem eshatologijskom karakteru i smislu njezina mišljenja. Zahtjev za revolucijom i eshaton njezina ozbiljenja razotuđenjem čovjeka i njegove zajednice ostaje krajnji cilj i rezultanta hrvatske filozofije prakse, njezina najbitnija odrednica, i to unatoč tome, što su eshatologijsku interpretaciju Marxova (i vlastita) mišljenja explicite odbacivali svi hrvatski filozofi prakse, uostalom jednako kao i normativizam i moralizam vlastite pozicije. Eshatologijsko nagnuće što je prevladavalo u čitavoj hrvatskoj filozofiji prakse ogleda se u jednom specifičnom trendu prevladavanja filozofije, mišljenjem što je po rangu više od zgoljne filozofije. No, kada se zaključne ideje hrvatske filozofije prakse sravne sa zbiljom, glede njezine temeljne revolucionarne preinake, s neostvarenim zahtjevima njezina eshatologijskog mišljenja � onda od preuzetnog � povijesnog� , ili � metafilozofijskog mišljenja revolucije� ostaje tek puka filozofijska spekulacija.

hrvatska filozofija prakse; otuđenje; razotuđenje; postvarenje; ideologija; rad; stvaralaštvo; antropocentrizam; građansko društvo; država; zajednica; socijalizam; revolucija; utopija; povijest; eshatologija; normativizam

nije evidentirano