hrvatski

Protetsko zbrinjavanje pacijenata s rascjepom nepca

Rascjepi usnice, alveolarnoga grebena, tvrdoga i mekog nepca najčešći su i najteži prirođeni deformiteti lica i usne šupljine. Rascjep usne i/ili nepca čini 65% deformiteta glave i vrata, pojavljuje se kod svih populacija i etničkih skupina te svih socijalnih i ekonomskih slojeva. U Europi je incidencija od 1, 0 do 2, 21 na 1000, a u Hrvatskoj je ukupna incidencija, bez obzira na vrstu rascjepa, 1, 71 na 1000, u prosijeku na 585 rođenih dolazi jedan rascjep. Deformitet je učestaliji u muškoj populaciji, u Hrvatskoj 1, 29:1. U usnoj šupljini, ovisno o intezitetu rascjepa, prisutne su promjene na sluznici, potpornim tkivima oko zuba i samim zubima. Kod zubi pojavljuju se nepravilnosti u obliku, broju, položaju i građi zuba. Najčešće nedostaju zubi (anodoncija) i to u području rascjepa, Zbrinjavanje i terapija rascjepa timski je rad u koji su uključeni liječnici više medicinskih i stomatoloških specijalnosti. Proteska terapija često dolazi na kraju višestruke kiruške i ortodontske terapije koja počinje odmah nakon rođenja. Obzirom na osebujnu i vrlo različitu kliničku sliku, može se reći da su pacijenti s rascjepom, protetski gledano, svaki slučaj za sebe i tako se i pristupa protetskom zbrinjavanju. Većina, zbog složenosti deformiteta, zbrinjava se jednim od kombiniranih protetskih radova, a suvremena dentalna implantologija uvelike pomaže i pruža nove mogućnosti u zbrinjavanju pacijenata s rascjepom.

deformiteti lica; protetska terapija

nije evidentirano