hrvatski

Radiografske tehnike snimanja orofacijalnog područja

Radiogrami koji se koriste u stomatološkoj praksi mogu se podijeliti u dvije glavne skupine. To su intraoralni i ekstraoralni radiogrami zuba i čeljusti. Podjela se temelji na položaju receptora slike pri rentgenskom snimanju. Kod intraoralne (enoralne) radiografije receptor slike se nalazi u ustima bolesnika, a kod ekstraoralnih radiograma izvan usne šupljine. Intraoralni radiogrami zahtijevaju posebne rentgenske uređaje, a kao receptori slike koriste se dentalni filmovi ili posebno konstruirani digitalni detektori. Pojam receptora slike obuhvaća sve medije na kojima se bilježi radiogram zuba i čeljusti. Dentalni film je umotan u plastičnu košuljicu koja ga štiti od mehaničkih i kemijskih oštećenja, a unutar košuljice prekriven je crnim papirom koji onemogućuje djelovanje vidljive svjetlosti na fotoosjetljivi sloj filma. Djelovanje povratnog zračenja na fotoosjetljivi sloj sprječava kositreni ili aluminijski listić na stražnjoj strani receptora slike koji ga apsorbira. Ekstraoralni radiogrami se mogu izvoditi na konvencionalnim radiografskim uređajima, s izuzetkom panoramske radiografije. U širem smislu, svi radiogrami kostiju viscerokranija mogu biti korisni i rabiti se kao ekstraoralni radiogrami u stomatologiji.

radiološke tehnike, radiografski postupci, dentalno i maksilofacijalno područje

nije evidentirano